Boję się strachu. Strachu takiego, że aż boli. To ból przeszywający, tak, to ten, który zaczyna się od nasady włosów a kończy na dużym palcu u stopy. To strach niezidentyfikowany. To nie ciemność, pająki, wysokość. Boję się tego uczucia, tej nagłej paniki, która mnie paraliżuje. Strach to najgorszy dźwięk na Świecie. To słyszalne bicie własnego serca rozsadzające mi uszy. Strach to bezradność, staje się więźniem własnego ciała, torturowanym moimi myślami. A nie lubię zamkniętych pomieszczeń.
Nie boję się strachu. Boję się porażki a to ciężkie brzemię. Ale znośne mimo wszystko i motywujące. :)
OdpowiedzUsuń