Październik

I jeszcze tutaj są.

I jeszcze trzymam je mocno pod powiekami. Ściskam by nie uciekły gdzieś razem z łzami spływając zaróżowionym od zimna policzkiem.

Świadomość tego, że niedługo nawet i one mnie opuszczą dopada mnie nagle jak zły sen, ściska za gardło, i wraz z krzykiem ulatują przestraszone.

Wcale nie mniej niż sama ja jestem.

Moje nadzieję skłębione, jeszcze wciąż takie gorące, w zimnej rzeczywistości tego października.

Oplatają moją twarz jako delikatna para.

Przenikają mnie zabierając stąd resztki ciebie.

Czy to przez przypadek tylko zabrały ze sobą resztki dawnej mnie?